Stress en de bijnier

Langdurige hyperactiviteit van de bijnier (door stress - het gekende fight or flight fenomeen - of het medicamenteus toedienen van corticosteroïden)  mondt uit in de ziekte van Cushing:

men kan dan zien dat de spieren weg smelten, dat er centrale vetophoping ontstaat, dat de huid wel erg dun wordt met bovendien acne en abnormale beharing in het gelaat, dat er een opvallende bisonnek met nog vet boven het sleutelbeen ontstaat ...en -dan kan men natuurlijk niet "zien"- dat al dit lichamelijk verval met  slaap- en stemmingsstoornissen, hoge  bloeddruk en suikerziekte gepaard gaat.

Maar niet alleen de ziekte van cushing kan deze problemen geven. Alle organen in borst- en buikholte worden automatisch afgesteld door het autonome zenuwstelsel; bij gevaar zenden de ogen en de oren een signaal naar de amygdala, een zone in het limbisch systeem waar angst verwerkt wordt, de amygdala interpreteert het signaal en stuurt bij dreigend gevaar een signaal naar de hypothalamus, vandaar wordt de orthosympaticus en de bijnier geactiveerd zodat het lichaam bij gevaar kan vluchten of vechten, maar wanneer het gevaar geweken is treedt de parasympaticus op de voorgrond zodat het lichaam tot rust komt, energie kan opslaan en herstel- en onderhoudswerken kan uitvoeren. het rare aan dit verhaal is dat de activatie van de hersencentra (amygdala, hypothalamus) gebeurt voor de visuele centra de informatie geanalyseerd hebben; dit is de reden waarom wij iets kunnen ontwijken voor wij het "gezien" hebben. Deze systemen zijn veel ouder dan ons bewustzijn: wanneer wij alleen na gepast overleg rationeel zouden kunnen beslissen over de aangemeten actie, dan zouden wij in de natuur niet erg lang overleven.

Alle organen hebben  een "aan" knop bij gevaar (orthosympatisch zenuwstelsel) en een "afzet" knop (parasympatisch zenuwstelsel) wanneer het gevaar geweken is. Er is echter één uitzondering: de bijnier, deze  heeft alleen een startknop wanneer er gevaar dreigt, de natuur heeft vergeten een knop te maken om het systeem af te zetten wanneer het gevaar geweken  is. Onlogisch  is dit niet,  wanneer een dier bedreigt wordt, dan worden alle systemen gemobiliseerd om te vechten of te vluchten: de hartslag stijgt, de spijsvertering krijgt minder bloed, de spieren worden meer doorbloed, de zintuigen merken alle details op, de hersenen produceren rampenplannen, suiker wordt vrijgezet om deze plannen onmiddellijk te kunnen uitvoeren. En dan...wordt het dier gevangen  en opgegeten: eind van het verhaal. Of -voor het getroffen dier beter- het ontsnapt na een hevig gevecht of een vlucht op leven en dood, blijft dan buiten adem nahijgen tot alle lichaamsfuncties genormaliseerd zijn.

Het kan  de natuur niets schelen of een  dier een comfortabel leven leidt of van de ene verschrikking naar de andere gejaagd wordt. Wij werden alleen geselecteerd op aantal nakomelingen, op niets anders.

Het gevaar om door een wild dier opgegeten te worden  is voor ons eerder beperkt, maar onze bijnier worden ook in gang  gezet  door heel wat andere factoren: ongevallen, traumata, luchtbezoedeling, operaties, anaesthesie, te veel suiker, vet en alcohol, lawaai, infecties, overbevolking, werkdruk, relationele stress, verlies van geliefden, zwangerschap, beeldschermen, veranderde slaappatronen, roken en U kan er waarschijnlijk nog wat bedenken.

Stress heeft de neiging om op te stapelen en  dan kunnen de volgende symptomen optreden:

1. het doldraaien van de hersenen: een mistig hoofd dat maar niet tot rust komt,  gedachten, die van de hak op de tak springen,  concentratie moeilijkheden, geen onderscheid kunnen maken tussen hoofd- en bijzaak en dan tot overmaat van ramp nog alles opmerken in een onzalige combinatie met  geheugenstoornissen.

2. het aanscherpen van de zintuigen: alles zien, horen en reuken waardoor lawaai, licht en sterke geuren erg hinderlijk worden.

3. Bloeddruk stijging, hartkloppingen en zweten.

4. moe, slecht slapen, lage libido, snurken en slaap apnea en maar niet uit het bed geraken 's morgens.

5. verhangen aan suiker, vet en zout, opgezette buik, zure maag en moe na de maaltijd. Hoge cholesterol, maar lage vitamine D status. Vochtretentie, verlies van magnesium en Calcium waardoor neiging tot spierkrampen.

6.  astma en allergie, zwak bindweefsel (dunne huid, huidstepen), haarverlies, gewrichtsontstekingen, acne.