Pijn medicatie

De farmacologische aanpak van pijn stoelt op meerdere principes.  Sommige medicaties hebben een locaal effect op pijn, anderen  oefenen hun invloed uit via het perifere zenuwstelsel, nog anderen doen dit via het brein of het ruggenmerg en tenslotte is er de medicatie, die via afdalende zenuwbanen pijn onderdrukt.

1. locaal werkende producten: 

Hierbij denken wij op de eerste plaats aan de niet steroïdale ontstekingsremmers (NSAId's) . De  NSAID's remmen het cyclo-oxygenase (COX-2) dat een rol speelt in de vorming van prostaglandinen. Nu is het zo  dat deze prostaglandinen niet alleen betrokken zijn bij ontstekingsreacties, maar ook bij de bescherming van de maagwand, zodat met uiterst voorzichtig moet zijn wanneer men een voorgeschiedenis heeft van maaglijden.

Locale anesthetica verdoven de plaats waar deze toegediend worden. Het eerste locaal verdovingsmiddel bestaat al 5000 jaar: cocaïne. De indianen in de Andes kauwden op de coca bladeren om beter tegen de grote hoogte te kunnen. Het duurde echter tot 1859 eer de Duitse fysicus Albert Niemann de zuivere cocaïne isoleerde uit de coca bladeren. Vanaf 1880 werd het populair bij de artsen: Sigmund Freud noemde cocaine  in 1884  in  "über coca" een magisch geneesmiddel. Onder invloed  van Freud voerde Carl Koller idatzelfde jaar in Wenen de eerste Cataract operatie uit onder verdoving  met cocaïne. Slechts een paar jaar later werd door John Pemberton coca-cola gecommercialiseerd; de cocaïne bleef  een bestanddeel  van coca-cola tot 1903. Het grote probleem was het verslavend effect van cocaïne: zelfs de grote detective Sherlock Holmes was verslaafd aan de 7 % oplossing wanneer zijn briljante geest zich verveelde.

In 1905 ontdekte Alfred Einhorn "novocaïne": de nieuwe  cocaïne werd  door Farbwerke-Hoechst gecommercialiseerd; het werd zeer populair omdat het geen verslavende  effecten vertoonde en een goede  locale  verdoving gaf. Novocaïne of procaïne lokte echter soms wel allergische reacties uit. Om die reden werd het in 1943 ontdekte  lidocaïne na de oorlog  veel populairder. De allergische reacties met de esters (veel zeldzamer met de amides) zijn nog steeds de meest voorkomende ongewenste  effecten van de locale anesthetica.